-Ηλίας Τραμπάκουλος- Τα Σαββατοκύριακα περνώντας από τα αθλητικά κέντρα της Θήβας, τα γνωστά μας 5Χ5, βλέπεις να σφύζουν από ζωή. Οι σαββατιάτικοι καφέδες των γονέων έφυγαν από τον πεζόδρομο και μετακόμισαν περιφερειακά. Γύρω-γύρω από τα ψηλά συρματοπλέγματα μπαμπάδες με την αδρεναλίνη στα ύψη κοουτσάρουν τους μικρούς τους Μέσι δίνοντας τόσο συγκεκριμένες οδηγίες που ξεπερνούν και αυτές του Μουρίνιο.
«Πάσαρε την μπάλα δεξιά, Νικόλα»,
«Πίεσε ψηλά, Αλέξανδρε»,
«Κωστάκη, ντρίπλαρέ τον»
Πάνε περίπατο οι οδηγίες του προπονητή, η εσωτερική πίεση του μπόμπιρα μεγαλώνει, το δίλημμα ανάμεσα στις προσταγές του προπονητή και του πατέρα-προπονητή κορυφώνεται, τα αντιφατικά μηνύματα που δέχεται τον βραχυκυκλώνουν. Και τι να πει ο γυμναστής που παλεύει για το χαρτζιλίκι της ημέρας; Αυτά και άλλα πολλά ευτράπελα συμβαίνουν στην μικρή μας πόλη και όχι μόνο.
Δεν είναι καινούργιο φρούτο αυτό. Το ζούσαμε και παλιότερα. Θυμάμαι σε σχολικούς αγώνες μπάσκετ που διοργάνωνε στο μπασκετάκι του Αγίου Νικολάου ο τοπικός σύλλογος δασκάλων. Ήταν μετά το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του ’87 και όλοι παίζαμε παντού και πάντα μπάσκετ. Γονείς- προπονητές, γονείς-διαιτητές, γονείς σε εμφύλιο πόλεμο με θύματα εκφοβισμού τα παιδάκια των δημοτικών και τους δασκάλους. Δεν λέω bulling μιας και το μακρινό 1989 δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας αυτή η λέξη.
Συμπέρασμα:
Μπαμπάδες, αφήστε τα παιδιά να παίξουν, να αυτενεργήσουν, να φανταστούν, να πειθαρχήσουν , να συνεργαστούν, να κάνουν λάθος. Μοναδικός υπεύθυνος να κατευθύνει τα παιδιά είναι ο προπονητής. Αυτός τα προπονεί, αυτός τους μαθαίνει τις βασικές τεχνικές δεξιότητες. Εσείς, απλά, ας τα χειροκροτάτε, ας τα επαινείτε, ας τα στηρίζετε.
