Αυτή τη φορά λύγισε όμως. Είναι η ανθρώπινη πλευρά. Είναι όμως και η κρισιμότητα των στιγμών που ζούμε και το ανοιχτό ενδεχόμενο να βρεθούμε μπροστά σε μια εθνική τραγωδία.
Πιο ξεκάθαρα δεν μπορεί να το πει.
Κάθε μέρα βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν σε άλλες χώρες με συστήματα υγείας που δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά μας χάλια. Ποιος θα φανταζόταν ότι - και σε μεγάλες ειδικά χώρες -, θα επέλεγαν ποιος ασθενής θα γίνει προσπάθεια να ζήσει και ποιος όχι; Που είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια;Και όμως είναι σίγουρο ότι την επόμενη στιγμή αρκετοί θα αφήσουν πίσω τους την εικόνα του φορτισμένου κ. Τσιόρδα,θα αφήσουν πίσω, τους σχεδόν 800 νεκρούς χθες και τους 627 προχθές στην Ιταλία, τα δύο αποκλεισμένα χωριά στην Κοζάνη με κρούσματα και απώλειες από το πουθενά.
«Αυτά δε γίνονται στην Νίκαια» είπε ένας ηλικιωμένος. Είπε με ειλικρίνεια αυτό που έχουν στο μυαλό τους πολλοί άλλοι: «αυτά δεν μπορούν να γίνουν στο χωριό μου, στη γειτονιά μου, στην πόλη μου» και πάει λέγοντας.
Είναι αποκαλυπτικές οι αστείες δικαιολογίες που ακούμε να λέγονται στα διόδια, στα πάρκα, τις παραλίες για τους λόγους μετακίνησης.
Μόνη πιθανότητα αφύπνισης για κάποιους μοιάζει η σύγκρουση με την απευκταία πραγματικότητα. Αν κάποιο οικείο πρόσωπο βρεθεί θετικό ή και χρειαστεί κρεβάτι σε εντατική που πιθανό δε θα υπάρχει διαθέσιμο.
Είναι δύσκολο να αλλάζεις συνήθειες, αλλά οι στιγμές είναι κρίσιμες και δεν επιτρέπουν αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Είναι σαν να βγάζουν στον αφρό τη γνώριμη εικόνα αυτού που ξέρει μόνο να κάνει κριτική, που έχει μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις ή να πρυτανεύει η υποκρισία της ευαισθησίας ως κάλυψη της επιπολαιότητας και της αδιαφορίας για τους άλλους.
Παίζουμε με τις μέρες μας λένε για το θέμα της εξάπλωσης.
Στο κάτω-κάτω είναι και θέμα συνείδησης για τον κίνδυνο που μπαίνουν οι υπόλοιποι από τέτοιες συμπεριφορές.
Ποιος θα φανταζόταν ότι θα έκλειναν σχολεία, πανεπιστήμια, παιδικές χαρές, καφετέριες, εμπορικά καταστήματα; Έγινε για να πάμε όλοι διακοπές;
Είναι κρίμα να χρειαζόμαστε στρατιωτικό νόμο για να συμμορφωθούμε και όχι μόνο να τον κατακρίνουμε, αλλά να τον αναμένουμε κιόλας ως ορθή επιλογή.