Μυστήριο πράμα η ζωή. Απρόβλεπτη, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Ευχάριστη, όταν όλα πάνε καλά. Δυσάρεστη, άμα σε στοχεύσει, αλίμονό σου. Εκδικήτρα κι ανταποδοτική, το καλό με το καλό, αλλά και το κακό με περισσότερο κακό, Και το μέτρο; Όταν σε ξεχάσει ο χάροντας γίνεται μεγάλη.Μικρή όταν νωρίς σε θυμηθεί. Ξελογιάστρα, όταν σκύβει να καβαλικέψεις τ’ άστρα. Και τα μυστήρια τέλος δεν έχουν.
Τώρα δρόμοι αδειανοί, άνθρωποι κρυμμένοι, νεκρή η πόλη.Απόκοσμη ησυχία, φωνάζεις κι η φωνή σου γυρίζει σε σένα σαν να λέει "γιατί". Ο άνθρωπος από θεριό ανήμερο τώρα λαβωμένο θηρίο. Παίρνουμε προληπτικά μέτρα, κρατάμε αποστάσεις, αποστρέφουμε το πρόσωπό μας. Θα γίνουμε απάνθρωποι; Θ’ αδειάσει η καρδιά μας από συναισθήματα; Άδειες αγκαλιές, θολωμένες ματιές, τρομοκρατημένες συνειδήσεις, σκοτάδια παντού.
Τέτοιες ώρες μου 'ρχεται στο νου κείνο το συμπαθητικό γεροντάκι που ποτέ δεν είχα δει το πρόσωπό του. Ποιος ξέρει, ποιος καημός αγιάτρευτα τον είχε σημαδέψει. Πάντα το ίδιο πανωφόρι στους ώμους του χειμώνα καλοκαίρι και μια γκλίτσα, που για μας τα παιδιά, πλιότερο έμοιαζε με ρόπαλο στο χέρι του. Περπατούσε άκρη - άκρη ξύνοντας τους φράχτες κι όταν συναντούσε άνθρωπο σταματούσε, γύριζε το κεφάλι του αλλού κι έκρυβε το πρόσωπό του με το πανωφόρι του. Φοβόταν, δεν ήθελε να δει άνθρωπο, δε το ξέρω. Κείνο που ξέρω είναι ότι κινδυνεύουμε και μεις να υιοθετήσουμε τέτοιες ή παρόμοιες συμπεριφορές.
Μην ξεχνάτε δίπλα μας υπάρχουν άνθρωποι πονεμένοι, μόνοι, αδύναμοι, εξαθλιωμένοι. Αν δε μπορούμε να τους κοιτάξουμε κατάματα, ας τους σκεφτούμε. Ας αφουγκραστούμε τον άνθρωπο της μεσοτοιχίας, ας νοιαστούμε όσους έχουν ανάγκη. Ας ψάξουμε να βρούμε τρόπους επικοινωνίας. Αυτό είναι αγάπη, αλληλεγγύη, ανθρωπιά. Θα μπορούσαμε έστω και τηλεφωνικά τούτες τις δύσκολες ώρες να μοιραζόμαστε τις αγωνίες μας, τις ανάγκες μας, αλλά και τα όνειρα και τις ελπίδες μας, ώστε να ελαφρυνθεί το βάρος του εγκλεισμού μας και σε πείσμα των καιρών ν’ ανοίξουμε μια χαραμάδα χαράς και αισιοδοξίας.Καλύτερα να ταυτίζουμε τις ψυχές παρά τους ίσκιους μας. Τώρα δοκιμάζονται οι ανθρώπινες αντοχές. Πράξεις, λοιπόν, τώρα.
Αθαν. Γ. Καραπέτσας