Το σύνδρομο της συνομωσιολογίας είναι τόσο παλιό, όσο και ο κόσμος. Βρίσκεται σε έξαρση, όταν εμφανίζονται απειλές και καταστροφές, δυσανάλογα μεγαλύτερες των συνηθισμένων.
Το φυσιολογικό, η επίσημη ερμηνεία, η επιστήμη και ο ορθός λόγος αντιμετωπίζονται τότε από μια μεγάλη μάζα του πληθυσμού με καχυποψία, ενώ μάγοι, τσαρλατάνοι, μάντεις, μυστικιστές και λαοπλάνοι κάθε είδους αναδύονται στην επιφάνεια και αποκτούν ''κύρος''.
Όταν ο Μέτερνιχ πληροφορήθηκε το θάνατο του Ρώσου πρεσβευτή, αναρωτιόταν, ''ποια τάχα να ήταν τα κίνητρά του.''Οι μύστες αυτών των θεωριών τις διακινούν με καμάρι και αίσθημα υπεροχής, ως προνομιούχοι κάτοχοι μιας αλήθειας και ενός μυστικού που αγνοούν οι λοιποί κοινοί θνητοί.
Τους κάνει κακό η αποδοχή των προφανών ερμηνειών, ενώ η φιλύποπτη τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους. Ως φυσική συνέπεια ακολουθεί η μοιρολατρία, η παραίτηση, η ψυχοδιανοητική και σωματική παράλυση και η τελική χειραγώγηση από ποικιλώνυμες εξουσίες και συμφέροντα.
Ζούμε έντονα το φαινόμενο στις μέρες μας με τον κορονοϊό, που παρήγαγε μια παράλληλη πανδημία συνομωσιολογίας, χωρίς να αδικούμε όσους υποστηρίζουν ότι η εξουσία πράγματι βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί σε μια σειρά δικαιωμάτων των πολιτών.
Τελικά, όπως είπε ο Τσόμσκι, ''αυτοί που διαδίδουν τις θεωρίες συνομωσίας ωφελούν, στην ουσία, αυτούς εναντίον των οποίων στρέφονται αυτές.''Και ενώ χτυπούν μια πόρτα με την ταμπέλα ''ΜΑΝΤΗΣ''και από μέσα ακούγεται ''ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ; '', αυτοί συνεχίζουν να κρέμονται από τις προβλέψεις του.